STOWARZYSZENIE LOTNICTWA
EKSPERYMENTALNEGO

EAA 991

Tak zatytułował Krzysztof Bartoszewski zestaw swych zdjęć wykonywanych od 2011 r na lotniskach Okęcie i Balice, może gdzięś jeszcze - istotne, że fotografie powstawały z użyciem silnych teleobiektywów wysokiej klasy. Umożliwia to rejestrację wizualną samolotów w bardzo dużym zbliżeniu, z doskonale widocznymi szczegółami, ale prowadzi też czasem do nieuniknionych nienaturalnych "przerysowań" perspektywy - zbliżenie optyczne skraca i ścieśnia widok. Podsumowując - oko aparatu inaczej widzi niż nasze i trzeba to przyjąć.
Niezależnie od tego znane maszyny latające widziane pod różnym kątem wyglądają czasem nie do poznania i wręcz niesamowicie .

Naszym sympatykom i wszystkim -  i w powietrzu , i na ziemi - życzenia dobrych, godnych i pogodnych świąt Wielkanocy . Z odrobiną optymizmu .

Zachód słońca - gdy go ktoś zauważa - czy to nad morzem, czy w górach, czy w krajobrazie zaśmieconym urbanizacja zawsze jakoś nastraja i skłania do refleksji. A jeśli uczestnikiem spektaklu jest Krzysztof i jego pies, to są to już "klimaty" bluesowe. Do wyrażenia na przykład, słowami i melodią utworu z moich czasów studenckich "Blues o zachodzie słońca" Stanisława Romankiewicza ( słowa, melodia, wykonanie) co następuje :

W 1929 r powstało państwowe przedsiębiorstwo Polskie Linie Lotnicza "LOT".
Dla jubileuszu matematyczno- graficznie lepiej wygląda 50 lub 75 lat, niemniej 90 lat egzystencji firmy - w przeciwieństwie do człowieka - dobrze świadczy o jej kondycji i widokach na przyszłość. Dzieje naszego Stowarzyszenia poprzez budowę RWD-5R związane są emocjonalnie z PLL "LOT" - najhojniejszego sponsora fundacji budowy samolotu i to ze strony przedsiębiorstwa, i ze strony pracowników. Dlatego zbudowana erwódka otrzymała znaki SP - LOT , choć jest też inne tego uzasadnienie.. A kapitanami lotowskich Boeingów 767 byli nasi koledzy - ś.p. Prezes SLE Ryszard Jaworz i Józek Wójtowicz.

Chodzi tu o szczyt w Beskidzie Małym o tej nazwie. Nazwy Żar, Wdżar, Żdżar, częste w Karpatach,  pochodzą od wypalania ( żżarzania ) pod pastwiska zalesionych wierchów. Z owych pastwisk najbardziej znany dziś jest Żar nad Międzybrodziem ( krater zbiornika wodnego elektrowni na szczycie, kolejka turystyczna i lotnisko Górskiej Szkoły Szybowcowej )
Taką rzecz z tutejszym  szybownictwem związaną ktoś mi przed laty przekazał .
Znany szybownik akrobacyjny - nie pamiętam, czy właśnie TEN – miał się założyć z grupą znajomych, że potrafi przy okazji pokazowego lotu szybowcem rzucić ich z wrażenia ( czy przerażenia ) na ziemię. I zakład wygrał. Miało się to wszystko rozegrać na lotnisku Żar. Absorbowała mnie trochę ta awantura, bo nie wyobrażałem sobie, by Mistrz posunął się do prostackiego i ryzykownego przelotu tuż nad głowami ustawionej na lotnisku grupy ludzi.
Może to tylko lotnicza bajęda ?

Dodaję uzupełnienie  po otrzymaniu od Krzysztofa Bartoszewskiego zdjęć z Żaru z lat siedemdziesiątych, a więc już dziś historycznie dostojnych. Na pierwszym z nich - nie najlepszej jakości - widok ze stoku Żaru na dolinę Soły. Dwa pozostałe przedstawiają naszego kolegę Krzysztofa będącego w bliskiej komitywie z pięknym szybowcem wyczynowym Mucha Standard ; w tle zdjęcia nr 3 budowa obiektów Górskiej Szkoły Szybowcowej, obok widoczne wybrzuszenia terenu wspomniane w artykule poprzednim.

 Czas nawiązać do dzisiejszości ... Niedziela 17 marca b.r. pogoda, lotnisko w Łososinie Dolnej wyschnięte zadowalająco - jednym słowem piękny lotny dzień : używaj duszo moja, masz wszystkiego dobrego dosyć

Samolot i pełzające po ziemi koleje żelazne - zestawienie dziś wręcz karykaturalne. Z małą uwagą, że niektóre z owych kolei pełzają bardzo szybko. I to nie tylko TGV czy dalekowschodnie expressy..1 maja 09 wracaliśmy z pikniku we Włocławku i gdzięś koło Tomaszowa tor naszego lotu skrzyżował się z "pełznącym" ceemką InterCity. Ryszard zatoczył krąg, ja zdążyłem  cyknąć kilka zdjęć i pociąg już znikał w perspektywie, sunąc swoim rozkładowym 160 km/h. Nasz RWD miał wtedy nie najlepiej dobrane śmigło i kto wie, czy bylibyśmy w stanie go doścignąć.

Jak pod nogami błotnista szarzyzna, gdzie lepiej uciec, jak nie w zaśnieżone góry i jeszcze wyżej, gdzie i jaśniej, i szerzej . A zawsze z dobrą myślą o tych co na ziemi , a z pamięcią o tych, , co już w ziemi. Bo tak to - według mojego odczucia  - ujął na zdjęciach Krzysztof . Popatrzmy .

Miasteczka. Dziś raczej zaliczać należy do nich organizmy urbanistyczne poniżej 20 tys. mieszkańców.Ale oczywiście w większość są o wiele mniejsze, a niektóre nawet utraciły prawa miejskie. Lokacja miasta była wielką szansą dla mieszkańców, ale rozwój i pomyślność zależały od wielu czynników. A przede wszystkim od częstotliwości klęsk elementarnych, jak wojny, zarazy, pożary itp. Paradoksalnie w wieku XiX zgubny dla wielu miast mógł się okazać postęp techniczny zmieniający charakter lokalnych stosunków gospodarczych.
Zdjęcia prezentują  miejscowości jedynie z południa Polski. Wybrałem - wg możliwości oczywiście -  te najbardziej charakterystyczne.