STOWARZYSZENIE LOTNICTWA
EKSPERYMENTALNEGO

EAA 991

Żywe - odczuwamy powiew wiatru, obserwować możemy teatrum chmur na niebie. Im właśnie obok innych zjawiśk atmosferycznych poświęcam ten "odcinek serialu" w oparciu o zdjęcia wykonane w powietrzu, w górach i z poziomu niskiej ziemi - z ukłonem dla coraz liczniejszych rzesz płaskoziemców i innych antyszczepionkowców.

I najdłuższe nogi gdzieś mają swój początek.
I jak wszystko, co ludzkie, niewątpliwie w raju. Sięgnijmy do Biblii – w najpowszechniejszym przez kilka wieków XVI- wiecznym przekładzie ks. Jakuba Wujka czytamy : „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój, na obraz Boży stworzył go, mężczyzną i kobietą stworzył ich.”
„ … I rzekł Bóg: Rośnijcie i mnóżcie się i napełniajcie ziemię.” / Ks. Rodzaju . Rozdz I wers. 27 i 28 /
Jest też w Ks. Rodzaju drugi opis stworzenia człowieka ( Rozdział II wersety 7 – 25 ) Bóg ulepił go (Adama) z „prochu ziemi”, a dopiero po jakimś czasie na pocieszenie z adamowego żebra ukształtował Ewę, by byli jak inne rajskie stworzenia parą.
Pozostawiając „uprawnionym” biblistom interpretację sprzeczności obu opisów, można napomknąć, że wg tradycji judaizmu żadnych kłopotów z logiką tu nie ma. Albowiem Ewa miałaby być drugą żoną Adama. Ta pierwsza to Lilith.
Wg apokryfu „Mądrość Syracha” pożycie pierwszego rajskiego stadła nie układało się. Szczególnie w nakazanej misji prokreacji. Lilith na zasadzie równości stworzenia obojga nie godziła się na dominację męską podczas zbliżeń. W końcu zbuntowała się, wypowiedziała „niewymawialne” imię Boga. Wyrosły jej wtedy skrzydła, na których opuściła Eden.
 

Jak coś już jest, musi zostać nazwane, bo to, co bezimienne ani urzędowo, ani w świadomości ogólnej nie istnieje. Dotyczy to też urządzeń technicznych, szczególnie środków komunikacji, w tym, rzecz jasna, konstrukcji lotniczych. Dla oznaczenia tych ostatnich stosuje się do dzisiaj najczęściej nazwiska konstruktorów lub producentów, uzupełnianych dodatkowym kodem cyfrowo-literowym, np. Douglas DC-3 „Dakota” - miano nieoficjalnie dodane na końcu przylgnęło na stałe do tego udanego samolotu komunikacyjnego.
Takich nieurzędowych określeń typów maszyn latających było więcej : „Fliegender Bleistift” (Latający Ołówek) – Dornier 17, „Rama” - dwukadłubowy FW- 189, „Kukuryźnik”- sowiecki dwupłatowy Po-2, „Flying Fortress” - bombowiec B-17 czy z naszego podwórka „Belfegor” - cudaczny polski odrzutowy dwupłatowiec PZL M-15 opracowany na zamówienie ZSRR itd. itp.

Zaraza obliguje szczególnie starych, by jak samoloty RAF-u na wojennych lotniskach dystansować się w "dispersalu"; by nie spierniczeć w owym rozproszeniu trzeba dla głowy jakiejś strawy duchowej, a dla marchwiejących rąk terapeutycznych robótek. No to testuję funkcjonalność palców, bawiąc się sklejaniem modeli plastikowych i aktualnie padł na warsztacik De Havilland Mosquito dobrej japońskiej firmy TAMIYA w skali 1 : 48 - dość drogi i za to... trudny do wykonania. Pomniejszenie 1 : 48 to obok 1 : 72 najpopularniejsza podziałka plastikowych "kitów" lotniczych.
A ja przejdę do sprawdzianu skali swej nieudolności !

Wyrażając się ściślej, winno być „ o drewnie”- umówiono się tak określać szlachetny materiał ściętej „grubizny”, powstałej jednak z wyniosłego, żywego drzewa. Niech więc pozostanie, jak w tytule.
I do rzeczy ! Utarło się przekonanie, że Rzeczpospolita 1918 – 1939 eksportować mogła właściwie tylko płody rolne i węgiel ; z trudem – ale jednak – udawało się stopniowo zdobywać zagraniczne rynki dla wyrobów przemysłowych, za to w jednej dziedzinie byliśmy eksportową potęgą – w produkcji sklejki.
Sklejka, w XX-leciu międzywojennym zwana częściej z niemieckiego dyktą, to kompozyt – płyta sklejona z ułożonych na krzyż cienkich warstw ( obłogi) różnych gatunków drewna. Produkt lekki, elastyczny, wytrzymały i dekoracyjny, więc stosowany w wyrobie mebli. I aparatów latających.

A dokładnie : „Zestrzelony ! Od Bf 109 do Me 262 - wspomnienia pilota Jagdgeschwader 5. i 7.” – Waltera Schucka, myśliwskiego asa Luftwaffe, 206 zestrzeleń na koncie. Książka wydawnictwa "Replika" 2018 - okładka proj. M. Piotrowicza

Audietur et altera pars ( Niech będzie wysłuchana i druga strona) to rzymska jeszcze zasada prawna. A książka interesująca ze względu na temat. Walter Schuck przeważającą część swej służby spędził latając Messerschnittem 109 na froncie wschodnim - nad Oceanem Lodowatym w rejonie Murmańska, do którego bez przerwy płynęły alianckie konwoje z uzbrojeniem dla Armii Czerwonej, a wiosną 1945 przesiadł się do broniących już tylko niemieckiego nieba odrzutowych Me 262 .
 

Moja ścieżka dla zdrowia – a przeciw wirusowi i koronowanym idiotyzmom – prowadzi asfaltem do bliskiego sklepu. Za sklepem płynie potok ładnie wcięty w teren i gęsto zakrzaczomy. Uroczysko powalonych przed kilku laty przez okiść śnieżną drzew odstrasza zwyczajnych spacerowiczów, przyroda tam sobie urządziła skrawek autodominacji, siedlisko rzadszych ptaków – dzięcioł zielonosiwy, pliszki siwe i żółte górskie, pluszcz; śmignie też czasem nad wodą zimorodek.
Wczoraj już całkiem legalnie wybrałem się w ten potok, a właściwie rozciągający się wyżej nad nim długi areał łąk i ugorów, skąd widok na góry i niebo.
Niebo oddane niemal wyłącznie ptakom.

Na bezludnym od wielu dni niebie, udało mi się coś swojskiego wypatrzyć, jakby skorupkę wielkanocnego jajka. Od paru tygodni Polacy wytrzymują w większości areszt w swych ubikacjach, po lasach trwa permanentna zabawa władzy z młodzieżą w policjantów i złodziei, a jak już, nie daj Boże, wyjdziesz z domu nie waż się szybciej przebierać nogami, kosztuje to nawet kilkanaście tysięcy.
 

Taka przypowieść – nauczyciel biologii ma w planie lekcję o pratchawcach, ale do miasteczka przyjechał cyrk i ulicą przed szkołą prowadzą słonia. Czy można w tej sytuacji nudzić o jakichś pierwotniakach ?
Więc i ja pomyślałem, że skoro miałbym tu teraz napisać co dla lotników i nie lotników, to czy godzi się o naszych „pratchawcach”, gdy larum, panie Wołodyjowski, grają, bo zaraza. Nie czerwona, nie tęczowa, ale prawdziwa.
Z czym się to pojęcie mogło do niedawna kojarzyć ?

Żeglarzom – stopy wody pod kilem, za to temu Jagielle na winiecie, to życzyć minimum przestrzeni nad czy pod głową ? Lepiej może ogólnie – dużo powietrza !
Jakież to ono jest np. aktualnie ? I co to słowo przez wieki oznaczać mogło ?
Oddajmy głos Ewangeliście - „ ...tedy rzekł (Jezus) powietrzem ruszonemu : wstań, weźmij łoże swoje, a idź ...” ( Mat. IX) W wiekach średnich, a i później, Europa drżała przed morowym powietrzem, a zapowietrzonych obchodzono najszerszym łukiem. W każdym razie z powietrzem lepiej było mieć nic więcej niż do życia potrzeba.
Dotyczyło to również kwestii „latania po powietrzu” na wzór ptaków, gacków czy innych insektów. W odniesieniu do ludzi awiatyka już w warstwie językowej nie oznaczała w staropolszczyźnie nic dobrego. Przykładem rzeczowniki „latawiec” czy „latawica” - to drugie do dziś jest antykomplementem.