STOWARZYSZENIE LOTNICTWA
EKSPERYMENTALNEGO

EAA 991

Zadzwonił Krzysztof,, pogadaliśmy o pogadaliśmy chwilę o pandemii, padło parę słów nie do powtórzenia, ale na koniec powiedział - Udało się niedawno polatać Stearmanem Marka Forystka nad Krakowem i Balicami - legalnie, po uzyskaniu wszelkich zezwoleń.. Taka ucieczka na chwilę w przestrzeń powietrzną to nie tylko relaks w przerwie roboty lekarza. Zaczerpnięta w locie "siła nośna" daje na dłużej silnego kopa do działania, co bardzo dziś istotne.
I przesłał zestaw zdjęć. Ostrych , jak od skalpela, czytelnych, w oryginalnych ujęciach. Bez podpisów, bo Krzysztof powiedział - Sam rozpoznasz, co na nich !
Hm... taki komplement zobowiązujący. A zdjęcia wykonywane z małej wysokości od razu nasunęły skojarzenie - Przecież to odniebny przewodnik po "grodzie Kraka". Podobnie jak "naziemny"przewodnik prowadzi zainteresowanych trasą, przy której są rzeczy godne zobaczenia. o choć w zestawie są też ujęcia ogólne, to dominują te uwieczniające konkretne obiekty - czy to czcigodne budowle histryczne, czy współczesne akcenty infrastruktury miasta.
No to jedźmy, a właściwie lećmy !

ZbS

Przygotowane solidnie jak co roku mimo obaw jednak się 11 10 b.r. odbyły. Skromniejsze ilościowo - co zrozumiałe w czasach pandemii - za to w jakości, a lepiej rzec wartości - bogatsze. Owa wartość to pamięć o Koledze, który dużo dobra czynił, oraz - co ważne - czynny udział w zawodach znakomitych gości . Byli to Henryk Serda, legendarny wręcz pilot ratownik Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, Wojciech Władyka, trner Kadry Narodowej w Sporcie Samolotowym i Andrzej Romanek, szybownik i aktualny wójt Łososiny Dolnej.

Raptem spośród tej fali ludzkiej, która parła ślepo w stronę aut (...) , wynurzyła się dziewczyna, zeskoczyła lekko z wagonu na żwir i spojrzała dokoła badawczym okiem, jak człowiek, który czemuś bardzo się dziwi.Bujne jasne włosy rozsypały się miękką falą na ramiona, strząsnęła je niecierpliwie. Przesunęła odruchowo rękoma po bluzeczce, poprawiła nieznacznie spódniczkę. (...) Nieświadomie szukałem jej wzroku, oczy nasze spotkały się.
— Słuchaj, powiedz, dokąd oni nas powiozą?
Patrzyłem na nią. Oto stoi przede mną dziewczyna o cudnych, jasnych włosach, o ślicznych piersiach, w batystowej letniej bluzeczce, o mądrym, dojrzałym spojrzeniu. Stoi, patrzy mi prosto w twarz i czeka.
Oto komora gazowa: wspólna śmierć, ohydna i obrzydliwa. Oto obóz: z ogoloną głową, watowane sowieckie spodnie na upał, wstrętny, mdły zapach brudnego, rozparzonego ciała kobiecego, zwierzęcy głód, nieludzka praca i ta sama komora, tylko śmierć jeszcze ohydniejsza, jeszcze obrzydliwsza, jeszcze straszniejsza. Kto raz tu wszedł, nic, nawet popiołów swoich nie wyniesie na postenket-tę, nie wróci do tamtego życia.„Po cóż ona to przywiozła, przecież i tak jej zabiorą” — pomyślałem mimo woli, dostrzegłszy na przegubie ręki śliczny zegarek o drobniutkiej złotej bransoletce (...)
— Słuchaj, odpowiedz.
Milczałem. Zacisnęła usta
— Już wiem — rzekła z odcieniem pańskiej pogardy w głosie, odrzucając w tył głowę ; śmiało poszła w stronę samochodów. Ktoś ją chciał zatrzymać, odsunęła go śmiało na bok i wbiegła po schodkach na wypełnione już prawie auto. Zobaczyłem tylko z daleka bujne jasne włosy, rozwiane w pędzie.

Tadeusz Borowski „Proszę państwa do gazu”

Żywe - odczuwamy powiew wiatru, obserwować możemy teatrum chmur na niebie. Im właśnie obok innych zjawiśk atmosferycznych poświęcam ten "odcinek serialu" w oparciu o zdjęcia wykonane w powietrzu, w górach i z poziomu niskiej ziemi - z ukłonem dla coraz liczniejszych rzesz płaskoziemców i innych antyszczepionkowców.

Kontynuujmy ...
Średnio- przeciętne turbulencje co jakiś czas bywają bardziej konwulsyjne. W życiodajnej aureoli atmosfery ziesmkiej coś staje dęba i jest pochyło, nawet strasznie dla tych, co na morzu, w wysokich górach, a szczególnie w powietrzu. Wizualne tego skutki prezentuję w oparciu o  zdjęcia jedynie moje i kolegów z SLE , a więc w wymiarze fragmentarycznym.
Będzie też jeszcze odrobina łaciny, bo my- choć dziś wstyd to przyznać - z tego kręgu kultury.

cdn.

No i trzecia – i Bóg łaskaw – ostatnia część bardziej lub mniej nieudolnej prezentacji fantomów nieba i ogólnie powietrza, z dyletanckim komentarzem, ale dobrą wolą, by bodaj zwrócić uwagę wrażliwszym - „Już teraz wiem … / Grupa Mysłovitz / … że upadamy, gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem .”
Zdumieniem i na „Tak”, i na „Rany boskie !”

„Bo to jest w końcu wszystko ...”

ZbS - tekst i zdjęcia

I najdłuższe nogi gdzieś mają swój początek.
I jak wszystko, co ludzkie, niewątpliwie w raju. Sięgnijmy do Biblii – w najpowszechniejszym przez kilka wieków XVI- wiecznym przekładzie ks. Jakuba Wujka czytamy : „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój, na obraz Boży stworzył go, mężczyzną i kobietą stworzył ich.”
„ … I rzekł Bóg: Rośnijcie i mnóżcie się i napełniajcie ziemię.” / Ks. Rodzaju . Rozdz I wers. 27 i 28 /
Jest też w Ks. Rodzaju drugi opis stworzenia człowieka ( Rozdział II wersety 7 – 25 ) Bóg ulepił go (Adama) z „prochu ziemi”, a dopiero po jakimś czasie na pocieszenie z adamowego żebra ukształtował Ewę, by byli jak inne rajskie stworzenia parą.
Pozostawiając „uprawnionym” biblistom interpretację sprzeczności obu opisów, można napomknąć, że wg tradycji judaizmu żadnych kłopotów z logiką tu nie ma. Albowiem Ewa miałaby być drugą żoną Adama. Ta pierwsza to Lilith.
Wg apokryfu „Mądrość Syracha” pożycie pierwszego rajskiego stadła nie układało się. Szczególnie w nakazanej misji prokreacji. Lilith na zasadzie równości stworzenia obojga nie godziła się na dominację męską podczas zbliżeń. W końcu zbuntowała się, wypowiedziała „niewymawialne” imię Boga. Wyrosły jej wtedy skrzydła, na których opuściła Eden.
 

Jak coś już jest, musi zostać nazwane, bo to, co bezimienne ani urzędowo, ani w świadomości ogólnej nie istnieje. Dotyczy to też urządzeń technicznych, szczególnie środków komunikacji, w tym, rzecz jasna, konstrukcji lotniczych. Dla oznaczenia tych ostatnich stosuje się do dzisiaj najczęściej nazwiska konstruktorów lub producentów, uzupełnianych dodatkowym kodem cyfrowo-literowym, np. Douglas DC-3 „Dakota” - miano nieoficjalnie dodane na końcu przylgnęło na stałe do tego udanego samolotu komunikacyjnego.
Takich nieurzędowych określeń typów maszyn latających było więcej : „Fliegender Bleistift” (Latający Ołówek) – Dornier 17, „Rama” - dwukadłubowy FW- 189, „Kukuryźnik”- sowiecki dwupłatowy Po-2, „Flying Fortress” - bombowiec B-17 czy z naszego podwórka „Belfegor” - cudaczny polski odrzutowy dwupłatowiec PZL M-15 opracowany na zamówienie ZSRR itd. itp.

Zaraza obliguje szczególnie starych, by jak samoloty RAF-u na wojennych lotniskach dystansować się w "dispersalu"; by nie spierniczeć w owym rozproszeniu trzeba dla głowy jakiejś strawy duchowej, a dla marchwiejących rąk terapeutycznych robótek. No to testuję funkcjonalność palców, bawiąc się sklejaniem modeli plastikowych i aktualnie padł na warsztacik De Havilland Mosquito dobrej japońskiej firmy TAMIYA w skali 1 : 48 - dość drogi i za to... trudny do wykonania. Pomniejszenie 1 : 48 to obok 1 : 72 najpopularniejsza podziałka plastikowych "kitów" lotniczych.
A ja przejdę do sprawdzianu skali swej nieudolności !

Wyrażając się ściślej, winno być „ o drewnie”- umówiono się tak określać szlachetny materiał ściętej „grubizny”, powstałej jednak z wyniosłego, żywego drzewa. Niech więc pozostanie, jak w tytule.
I do rzeczy ! Utarło się przekonanie, że Rzeczpospolita 1918 – 1939 eksportować mogła właściwie tylko płody rolne i węgiel ; z trudem – ale jednak – udawało się stopniowo zdobywać zagraniczne rynki dla wyrobów przemysłowych, za to w jednej dziedzinie byliśmy eksportową potęgą – w produkcji sklejki.
Sklejka, w XX-leciu międzywojennym zwana częściej z niemieckiego dyktą, to kompozyt – płyta sklejona z ułożonych na krzyż cienkich warstw ( obłogi) różnych gatunków drewna. Produkt lekki, elastyczny, wytrzymały i dekoracyjny, więc stosowany w wyrobie mebli. I aparatów latających.