STOWARZYSZENIE LOTNICTWA
EKSPERYMENTALNEGO

EAA 991

No i 12 lutego pozostawiliśmy ś.p. Gienia w jego ostatnim miejscu na ziemi w Międzybrodziu Żywieckim, w pobliżu lotniska Żar, z którym również był jakiś czas związany. Z cmentarza na wzgórku widok na głęboko wciętą między szczyty Beskidu Małego kotlinę Soły z dwoma jeziorami ; na południe Beskid Śląski rozpoczynający ciąg gór łuku Karpat, który przed laty przeskakiwał w burzy "Kukułką" w swej "ucieczce na południe". Tak się też złożyło, ze po powrocie do kraju swoje zmieniane kilkakrotnie miejsca zamieszkania wybierał zawsze - on, człowiek z równin - właśnie w górach. I tak się jeszcze złożyło, że na tym cmentarzu spoczywa również płk Bolesław Zoń, pilot doświadczalny, który w 2000 roku dokonał pierwszego oblotu RWD- 5R.
Niech im obydwu ta ciężka górska zienia lekką będzie.
W imieniu Rodziny Eugeniusza, przyjaciół i oczywiście Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego dziękujemy Wszystkim, którzy czy to realnie, czy duchowo wzięli udział w smutnych obrzędach pochówku naszego Prezesa Honorowego i Kolegi.

 

 

Kiedy w 1995 roku po raz pierwszy przyjechałem do Bielsko-Białej na zebranie Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego miałem 17 lat, ON był już w „wieku emerytalnym”. Ja dopiero co ukończyłem III klasę szybowcową , ON miał „Trzy Diamenty” od 30 lat. Miał żonę, córkę, samolot i własną historię/legendę o „Kukułce”. Ja nie miałem pojęcia, co będę robił po liceum. Wydawałoby się, że dzieli nas Wszystko … a ja czułem, że spotkałem „bratnia duszę”, dla której wartości takie jak „szacunek do osiągnięć naszych „ideowych ojców” w dziedzinie polskiego lotnictwa czy wizja lub raczej potrzeba rozwoju małego-prywatnego amatorskiego lotnictwa stanowiły najwyższy imperatyw.
Pewien mój znajomy pilot napisał kiedyś, że „..każdy powinien mieć swojego mentora , mistrza ,…. Eugeniusz Pieniążek był moim GURU!

Wieść o śmierci Eugeniusza upowszechnił cały szereg nekrologów ; wszystkie niemal w hołdzie pamięci Zmarłego skoncentrowały się na przywołaniu jego „ucieczki” napowietrznej z PRL na Zachód w kabinie własnoręcznie zbudowanego jednoosobowego samolociku. Słowo „ucieczka” w cudzysłowie nieprzypadkowo, bo Gienek nie lubił tego określenia w stosunku do swego szaleńczego przedsięwzięcia z 1971 roku - Ucieczka kojarzy się z tchórzostwem, a ja odważyłem się na ryzykowną, ale w końcu zwycięską próbę przebicia się do wolnego świata.

Tę amerykańską historię zacznę od polskich akcentów. W 1947 r młody lotnik Paul MacCready zakupił polski szybowiec „Orlik II” , co było dobrym wyborem, bo dwukrotnie wygrał na nim zawody panamerykańskie, a w Sylwestra 1948 pobił światowy rekord wysokości - 9600 m n.p.m. MacCready (1925 – 2007) miał umysł analityczny, po dogłębnym przebadaniu walorów „Orlika”, stwierdził, że jego doskonałość wyraża liczba 29 ( bardzo wysoka jak na szybowiec z 1937 r) przy sposobności opracował OSS ( Optimal Speed Selector) – przyrząd do obliczania optymalnej prędkości szybowca zwany powszechnie „krążkiem MacCready’ego”.
Tabele liniowe wykazujące zależność prędkości, a więc i zasięgu szybowca od pionowych ruchów powietrza wykonał już przed wojną nasz wybitny lotnik i konstruktor Witold Kasprzyk ( pisałem o nim na tej stronie przed paru laty) ale obrotowy pierścień pomysłu MacCready’ego z podziałką prędkości umieszczony na obwodzie tarczy wariometru to wynalazek genialny w prostocie, mimo postępu do dziś stosowany.

 "Jak  mam trochę czasu, to tak sama coś kombinuję ..." / Pani Pelagia z nieodżałowanego Kabaretu Tey /

Nasze Koło Przewodników Górskich w Limanowej miało w latach 70/80 dobrowolny fundusz ( 10 zł od każdej zarobkowo poprowadzonej wycieczki) na imprezy szkoleniowe i inne, a przede wszystkim na organizowanie spotkań z wybitnymi ludźmi gór. Bez kłopotu udało się tego dokonać z pierwszymi zdobywcami Mont Everestu w zimie – L. Cichym i K. Wielickim ; Leszek Cichy wpisał do naszej kroniki : Życzę każdemu z Was własnego Everestu ! - Cóż można piękniejszego zadedykować ?
W połowie lat 80-tych udało się zaprosić z nie tak odległego Zakopanego Tadeusza Schiele – taternika i lotnika. I niezłego pisarza.

Trawiasty areał lotniska przyciąga skrzydlate drapieżniki, nie inaczej jest w Łososinie Dolnej - na niebie nietrudno zaobserwować krążące myszołowy i jastrzębie ( czasem wspólnie z szybowcami) a niżej częściej obecne sokoły pustułki zawisające w charakterystycznym tańcu w powietrzu; ruch lotniczy nie robi na nich wrażenia.

Telepało okropnie, przynajmniej w pierwszej fazie lotu na wschód od lotniska, aż Leszek łapiący sterami równowagę, wyraził obawę o możliwość nokautu ze strony mojego, co prawda mocno dzierżonego w ręce foto Canona. Prognozowany halny rzeczywiście się 20 października zainicjował w odległych o 75 km od Łososiny Dolnej Tatrach i niektóre z jego podmuchów sięgały w rejon Jeziora Rożnowskiego. Dla rozgrywanych zawodów lotniczych wiatr halny ma i pozytyw - w strefie jego zasięgu panuje słoneczna pogoda i dobra widzialność.
Zawody imienia Ryszarda …

Lato lataniem ( przeleciało) A Krzysiek Bartoszewski notorycznie to w wirtualu uwieczniał. No i - Daj na stronę ! Dałem.

Fotografowali - i Lilla i Krzysztof