STOWARZYSZENIE LOTNICTWA
EKSPERYMENTALNEGO

EAA 991

Kontynuujmy ...
Średnio- przeciętne turbulencje co jakiś czas bywają bardziej konwulsyjne. W życiodajnej aureoli atmosfery ziesmkiej coś staje dęba i jest pochyło, nawet strasznie dla tych, co na morzu, w wysokich górach, a szczególnie w powietrzu. Wizualne tego skutki prezentuję w oparciu o  zdjęcia jedynie moje i kolegów z SLE , a więc w wymiarze fragmentarycznym.
Będzie też jeszcze odrobina łaciny, bo my- choć dziś wstyd to przyznać - z tego kręgu kultury.

cdn.

No i trzecia – i Bóg łaskaw – ostatnia część bardziej lub mniej nieudolnej prezentacji fantomów nieba i ogólnie powietrza, z dyletanckim komentarzem, ale dobrą wolą, by bodaj zwrócić uwagę wrażliwszym - „Już teraz wiem … / Grupa Mysłovitz / … że upadamy, gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem .”
Zdumieniem i na „Tak”, i na „Rany boskie !”

„Bo to jest w końcu wszystko ...”

ZbS - tekst i zdjęcia

I najdłuższe nogi gdzieś mają swój początek.
I jak wszystko, co ludzkie, niewątpliwie w raju. Sięgnijmy do Biblii – w najpowszechniejszym przez kilka wieków XVI- wiecznym przekładzie ks. Jakuba Wujka czytamy : „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój, na obraz Boży stworzył go, mężczyzną i kobietą stworzył ich.”
„ … I rzekł Bóg: Rośnijcie i mnóżcie się i napełniajcie ziemię.” / Ks. Rodzaju . Rozdz I wers. 27 i 28 /
Jest też w Ks. Rodzaju drugi opis stworzenia człowieka ( Rozdział II wersety 7 – 25 ) Bóg ulepił go (Adama) z „prochu ziemi”, a dopiero po jakimś czasie na pocieszenie z adamowego żebra ukształtował Ewę, by byli jak inne rajskie stworzenia parą.
Pozostawiając „uprawnionym” biblistom interpretację sprzeczności obu opisów, można napomknąć, że wg tradycji judaizmu żadnych kłopotów z logiką tu nie ma. Albowiem Ewa miałaby być drugą żoną Adama. Ta pierwsza to Lilith.
Wg apokryfu „Mądrość Syracha” pożycie pierwszego rajskiego stadła nie układało się. Szczególnie w nakazanej misji prokreacji. Lilith na zasadzie równości stworzenia obojga nie godziła się na dominację męską podczas zbliżeń. W końcu zbuntowała się, wypowiedziała „niewymawialne” imię Boga. Wyrosły jej wtedy skrzydła, na których opuściła Eden.
 

Lecąc z Łososiny Dolnej na północ, Wisłę przecina się zwykle w okolicach miasteczka Koszyce ( most na szosie Brzesko - Jędrzejów) w widoku z góry  rzeka tam płynie malowniczo zygzakiem zakoli. Lewy brzeg stanowią wysokie na kilkadziesiąt metrów urwiska tworzące w okolicach Morska (nazwa od istniejącego tu niegdyś portu flisackiego) pionowe gliniaste ściany. Upodobały je sobie żołny, rzadkie ptaki przelotne o niespotykanej u nas, wręcz nierealistycznej kolorystyce. Jakby namalowane kredkami dzieci baśniowe rajskie ptaki, a jednak rzeczywiste. Niepodrabiane.
„Im więcej podróbek, tym większa wartość oryginału” /Olga Tokarczuk / Podrabia się przecież wszystko – i samochody, i samoloty, markową przyodziewę, dzieła kultury i zwykłą uczciwość. Tu sięgnąłbym do  genialnego Sławomira Mrożka

Jak coś już jest, musi zostać nazwane, bo to, co bezimienne ani urzędowo, ani w świadomości ogólnej nie istnieje. Dotyczy to też urządzeń technicznych, szczególnie środków komunikacji, w tym, rzecz jasna, konstrukcji lotniczych. Dla oznaczenia tych ostatnich stosuje się do dzisiaj najczęściej nazwiska konstruktorów lub producentów, uzupełnianych dodatkowym kodem cyfrowo-literowym, np. Douglas DC-3 „Dakota” - miano nieoficjalnie dodane na końcu przylgnęło na stałe do tego udanego samolotu komunikacyjnego.
Takich nieurzędowych określeń typów maszyn latających było więcej : „Fliegender Bleistift” (Latający Ołówek) – Dornier 17, „Rama” - dwukadłubowy FW- 189, „Kukuryźnik”- sowiecki dwupłatowy Po-2, „Flying Fortress” - bombowiec B-17 czy z naszego podwórka „Belfegor” - cudaczny polski odrzutowy dwupłatowiec PZL M-15 opracowany na zamówienie ZSRR itd. itp.

Zaraza obliguje szczególnie starych, by jak samoloty RAF-u na wojennych lotniskach dystansować się w "dispersalu"; by nie spierniczeć w owym rozproszeniu trzeba dla głowy jakiejś strawy duchowej, a dla marchwiejących rąk terapeutycznych robótek. No to testuję funkcjonalność palców, bawiąc się sklejaniem modeli plastikowych i aktualnie padł na warsztacik De Havilland Mosquito dobrej japońskiej firmy TAMIYA w skali 1 : 48 - dość drogi i za to... trudny do wykonania. Pomniejszenie 1 : 48 to obok 1 : 72 najpopularniejsza podziałka plastikowych "kitów" lotniczych.
A ja przejdę do sprawdzianu skali swej nieudolności !

Wyrażając się ściślej, winno być „ o drewnie”- umówiono się tak określać szlachetny materiał ściętej „grubizny”, powstałej jednak z wyniosłego, żywego drzewa. Niech więc pozostanie, jak w tytule.
I do rzeczy ! Utarło się przekonanie, że Rzeczpospolita 1918 – 1939 eksportować mogła właściwie tylko płody rolne i węgiel ; z trudem – ale jednak – udawało się stopniowo zdobywać zagraniczne rynki dla wyrobów przemysłowych, za to w jednej dziedzinie byliśmy eksportową potęgą – w produkcji sklejki.
Sklejka, w XX-leciu międzywojennym zwana częściej z niemieckiego dyktą, to kompozyt – płyta sklejona z ułożonych na krzyż cienkich warstw ( obłogi) różnych gatunków drewna. Produkt lekki, elastyczny, wytrzymały i dekoracyjny, więc stosowany w wyrobie mebli. I aparatów latających.

A dokładnie : „Zestrzelony ! Od Bf 109 do Me 262 - wspomnienia pilota Jagdgeschwader 5. i 7.” – Waltera Schucka, myśliwskiego asa Luftwaffe, 206 zestrzeleń na koncie. Książka wydawnictwa "Replika" 2018 - okładka proj. M. Piotrowicza

Audietur et altera pars ( Niech będzie wysłuchana i druga strona) to rzymska jeszcze zasada prawna. A książka interesująca ze względu na temat. Walter Schuck przeważającą część swej służby spędził latając Messerschnittem 109 na froncie wschodnim - nad Oceanem Lodowatym w rejonie Murmańska, do którego bez przerwy płynęły alianckie konwoje z uzbrojeniem dla Armii Czerwonej, a wiosną 1945 przesiadł się do broniących już tylko niemieckiego nieba odrzutowych Me 262 .
 

Moja ścieżka dla zdrowia – a przeciw wirusowi i koronowanym idiotyzmom – prowadzi asfaltem do bliskiego sklepu. Za sklepem płynie potok ładnie wcięty w teren i gęsto zakrzaczomy. Uroczysko powalonych przed kilku laty przez okiść śnieżną drzew odstrasza zwyczajnych spacerowiczów, przyroda tam sobie urządziła skrawek autodominacji, siedlisko rzadszych ptaków – dzięcioł zielonosiwy, pliszki siwe i żółte górskie, pluszcz; śmignie też czasem nad wodą zimorodek.
Wczoraj już całkiem legalnie wybrałem się w ten potok, a właściwie rozciągający się wyżej nad nim długi areał łąk i ugorów, skąd widok na góry i niebo.
Niebo oddane niemal wyłącznie ptakom.

Na bezludnym od wielu dni niebie, udało mi się coś swojskiego wypatrzyć, jakby skorupkę wielkanocnego jajka. Od paru tygodni Polacy wytrzymują w większości areszt w swych ubikacjach, po lasach trwa permanentna zabawa władzy z młodzieżą w policjantów i złodziei, a jak już, nie daj Boże, wyjdziesz z domu nie waż się szybciej przebierać nogami, kosztuje to nawet kilkanaście tysięcy ( zakaz uprawiania sportu)