Siedzieliśmy przy stoliku samoczwart – jak powiedziałby Gienek Pieniążek, który lubił czasem trochę staropolszczyzny - w pełnej muzycznego zgiełku sali, bo był to bal lotników, a godzina okołopółnocna zatarła już podziały - stary ; młoda , tancerz ; szklarz pokątny: gaduła ; pokorny słuchacz. Nie był to jeszcze czas, gdy wszyscy próbują mówić na raz i w naszym wydzielonym osobno stojącym meblem towarzystwie zachodziła zwyczajna „sytuacja rozmowy”.

Dzisiaj rozbuchany kompleks hotelowo - rekreacyjny na Pogórzu Przemyskim tuż przy granicy z Ukrainą . Za poprzedniego reżimu zamknięty rządowy ośrodek myśliwski,  wraz z bieszczadzkim Mucznem mocarstwo osławionego płk Doskoczyńskiego.

Pan Ole Hansen w swym duńskim miesięczniku lotniczym w artykule o SLE zwrócił uwagę, że Jak-18 jest odpowiednikiem samolotu DHC-1 "Chipmunk". Rzeczywiście obydwa szkolne samoloty powstały tuż po wojnie i służyły w lotnictwie wojskowym j i cywilnym.

 

 

 

I znów zdjęcia Krzysztofa Bartoszewkiego „z wyrazami szacunku i zwróceniem uwagi , że >>lasy płoną<<”. A gdzie ich tym razem z Januszkiem figlarnym „w żółtych płomieniach liści” mimo dnia ponurego zaniosło, „kto pomyśli, może zgadnie” .

Zgadujmyż !

A tekst poniżej czytaj , kto ciekawy , dopiero po obejrzeniu zdjęć .

Wielu z lotniczego środowiska uważa, że łososińskie lotnisko Aeroklubu Podhalańskiego ma najpiękniejsze położenie w Polsce. Jeśli tak, ypadałoby parę słów o jego okolicach ...

Są dwie Łososiny, Górna leży dwadzieścia parę kilometrów wyżej ( dziś już w dużej części w granicach miasta Limanowej ) a obydwie nad rzeką, od której wzięły nazwę. Łososina - rzeka „z łososiem w herbie” , lewobrzeżny dopływ Dunajca, choć nie najdłuższa ( 56 km ) jest główną rzeką Beskidu Wyspowego. Wypływa spod szczytu Jasienia ( 1062 m n.p.m.) kończy swój nurt kilka kilometrów poniżej Łososiny Dolnej w sztucznym Jeziorze Czchowskim, które współtworzy Dunajcem.

Organizowane przez Aeroklub Podhalański III Jesienne Zawody im. Ryszarda Jaworza rozegrano 7 10 2017 przy dość dobrej jak na tę jesień pogodzie, dokuczał tylko porywisty wiatr utrudniający zwłaszcza precyzyjne lądowanie. Udało się też niemal równolegle przeprowadzić konkurencje w obu kategoriach – szybowcowej i samolotowej.

Kolega Krzysztof Bartoszewski przesłał serię zdjęć, które są interesującym dopełnieniem poprzedniego serwisu z naszego jubileuszu – jak nam na nim było !

Wszystkie zdjęcia są wykonane z jego aparatu , ale nie wszystkie z jego ręki i oka, bo hojnie użyczał swej kamery innym , godnym tego zajęcia – Lili Król ( przede wszystkim prezentowane ujęcia osoby Krzysztofa ) oraz Grzegorzowi Skrężynie ( zdjęcia zbiorowe przy Jaku-18 I RWD-5 )

Pogoda dopisała i na jubileusz  Stowarzyszenia przyleciało kilkanaście samolotów i w taki czy inny sposób przybyła większość zaproszonych ; brakło niestety jednego z istotnych twórców RWD-5R – inż. Jerzego Mularczyka, którego chwilowa niedyspozycja zatrzymała w domu.

Ćwierć wieku ...
A zaczęło się od dwóch zakręconych  pozytywnie, z „wiatrem w podeszwach” lotników – Janusz Karasiewicz  i  Eugeniusz Pieniążek założyli w 1992 r – bo już było można –  polski oddział ( numer 991 ) Experimental Aircraft Association z Oshkosh w USA, największej w świecie organizacji lotniczej. A następnie na zasadzie wolnościowej zasady – co nie zakazane, to dozwolone - rozpoczęli w oparciu o autentyczną dokumentację budowę dwupłatowego Jungmanna Bu 131 z lat trzydziestych. Oblatany w 1994 r samolot zapoczątkował produkcję seryjną tego typu oraz innych „klasyków” w baraku ... byłej fermy kurzej w Bielsku –Białej.

Litewski inżynier lotnik zaliczany nadal –  65 lat ! – do najwybitniejszych akrobatów lotniczych świata, w ostatnich kilkanastu latach tylko w Mistrzostwach Świata Akrobacji zdobył trzy razy brąz, trzy razy srebro i dwa razy złoto. Stworzył też kilka  nowych figur akrobacji lotniczej , a dla uznania u pospólstwa w 1999 r przeleciał za jednym razem pod wszystkimi dziesięcioma mostami Wilna, za rok pod jednym mostem w Kownie – za to głową na dół !